Vijftig jaar lang streefden de jezuïeten naar de zaligverklaring van hun generaal-overste, de Amsterdammer Jan Philip Roothaan (1785-1853). De Amsterdamse Krijtberg was het centrum van de verering, met kapelaan Cor Ligthart als drijvende kracht. Dit boek beschrijft de geschiedenis van de zaak Roothaan tegen de achtergrond van de veranderingen in de jezuïetenorde en de katholieke Kerk. Twee wereldoorlogen en een concilie stuwden de zaak voort: heiligenbeelden raakten in onbruik, regels maakten plaats voor experimenten, Rome moest buigen voor Maastricht, de theologische faculteit van de jezuïeten. Paus Pius XXII en Johannes XXIII speelden een rol in dit drama, maar ook Anton van Duinkerken, Godfried Bomans, Jan van Kilsdonk, Huub Oosterhuis en vele anderen. De zaak Roothaan past volmaakt in het utopisme dat de twintigste eeuw bezielde. Niet alleen het Derde Rijk en de Sovjet-Unie, maar ook de katholieke Kerk streefde onhaalbare idealen na wat betreft de 'nieuwe mens'.
'Lindeijer heeft een soepele hand van schrijven, hij verliest zich nooit in de vele details en voor de verveling toeslaat, wordt zij met een sprankelend feitje of een vermakelijk citaat verdreven. Daarbij wordt Lindeijer geholpen door zijn hoofdpersoon, pater Ligthart, wiens ijver voor Roothaan bizarre en tragische trekjes kreeg, en door de boeiende figuranten die in het boek een rolletje spelen.' W. Bouwman in: Nederlands Dagblad 25-02-2010
'De auteur heeft duidelijk voor een descriptieve benadering gekozen, waardoor de publicatie bij tijd en wijle plezierig, ja zelfs als een roman, leest. Het grote nadeel is dat het boek daardoor véél te lang is geworden, zeker in het licht van de conclusie. [...] Het concept utopisme, dat Lindeijer ontleent aan de politieke studies van Roger Griffin, Ruth Eaton, Joachim Fest en Jonathan Glover, spant hij als een net over deze rumoerige periode in de geschiedenis van de jezuïetenorde en de katholieke Kerk, wat een interessante en originele invalshoek oplevert. Maar soms geeft het ook iets kunstmatigs, alsof al het voorgaande (582 pagina's!) tot deze conclusie moest leiden. [...] Was de "zaak Roothaan", waar pater Ligthart maar mee door bleef gaan, niet gewoon een particuliere obsessie? [...] Maar deze "kroniek", die zich eigenlijk niet laat samenvatten, is absoluut een aanwinst in de geschiedschrijving van ordes en congregaties in die woelige twintigste eeuw.' J. van Gennip in: Tijdschrift voor Ned. Kerkgeschiedenis 13 (2010) 1. p. 42-45
'Een lijvige studie die veel te denken geeft.' Katholiek Nieuwsblad 16-04-2010
'Volgens Lindeijer wist de Kerk zich tijdens het interbellum niet te vrijwaren van de utopistische tijdgeest. Uit deze tijdgeest kwamen ook ideologieën als het marxisme en het fascisme voort. Lindeijer toont aan dat deze geesteshouding binnen de katholieke Kerk voor kwam [...], maar laat niet zien hoe vanuit deze geestesgesteldheid het mislukken van het zaligverklaringproces van Roothaan verklaard wordt.' Hans de Jong in: Rkk.nl 8 (2010) 8 p. 26-27
'Aan de hand van een kleinschalig fenomeen wordt een uitgebreidere en complexere geschiedenis in beeld gebracht. Men kan zich afvragen of dat microverhaal wel exemplarisch genoeg is voor de veelsoortige ontwikkelingen die in dit tijdvak een rol spelen. [...] Dat alles neemt niet weg dat dit proefschrift een meeslepend boek geworden is, gebaseerd op gedegen bronnenstudie. Bovendien leest het als een roman.' F. Maas in: Tijdschrift voor Geestelijk Leven 66 (2010), 3 p. 107-108
'Dit boek geeft een goed inzicht in de gang van zaken bij een canonisatieproces en illustreert hoe het welslagen ervan mede afhankelijk is van het prevalerende geestelijke klimaat; zulks natuurlijk vooral binnen de milieus waarin men geïnteresseerd is in het welslagen van dit proces. Dit boek is in zoverre een belangrijke bijdrage tot de Nederlandse cultuurgeschiedenis tijdens het behandelde tijdvak dat het ons zeer veel leert over de sfeer binnen de Jezuïetenprovincie maar ook elders in Nederland. [...] Wat ik in dit boek mis, is een voor mij afdoende verklaring waarom het canonisatie-proces omstreeks 1968 tot stilstand gekomen is, een stilstand die tot heden voortduurt. Mijns inziens kan men niet volstaan met te wijzen op de toen waarneembare "tanende systeem-utopieën" (619) als veranderende vroomheidsidealen. [...] Wie tegenwoordig publiceert over kerkgeschiedenis moet rekening houden met een zekere mate van onwetendheid bij zijn lezer. Daarom ben ik van mening dat dit boek ermee gewonnen zou hebben wanneer een overzicht geboden was van de organisatie van de Jezuïetenorde en van een lichaam als de Ritencongregatie. Overigens is de verzorging - ook wat de illustraties betreft - zoals men van deze uitgeefster mag verwachten.' Philip Bosscher op: www.historischhuis.nl/recensies
'Zoals gezegd: een merkwaardig interessante studie. [...] Het is een uiterst genuanceerde en nauwkeurige studie met oog voor diachronie en synchronie. [...] Kruim van wetenschappelijk onderzoek!' Johan Gijsbrechts op: www.christusrex.be; ‘Het is beslist geen droog, en alleen voor insiders relevant kerkhistorisch verhaal dat Lindeijer opdist – al gaat de detaillering mij persoonlijk te ver […]. Het documentaire fundament onder de uiteenzetting is overigens bepaald indrukwekkend. […] Bij de korte, toch nog altijd een veertigtal bladzijden in beslag nemende Nabeschouwing mag ik misschien een enkele kanttekening plaatsen. […] Een eindoordeel valt op die manier nogal ambivalent uit. Maar de poging een thematiek als het zalig- en heiligverklaringsstreven uit het nauwe pakje van de traditionele kerk- en godsdienstgeschiedenis te halen, is en blijft een aantrekkelijke kant van deze omvangrijke onderneming.’ Paul Luykx in: Webrecensie BMGN 126 (2011) 2
‘Lindeijer, een van de “nostri”, heeft vrije toegang gekregen tot het immense jezuïetenarchief, zowel in Nederland als in Rome, ook voor de naoorlogse periode – en dat maakt zijn boek tot een (voorlopig) unicum. […] Via Ligthart wordt een hele generatie en mentaliteit in beeld gebracht, soms met zachte ironie. Het is een uitermate gedetailleerd verhaal, maar het verveelt niet en laat toe zich in de behandelde periode in te leven. Dat komt omdat Lindeijer veel egodocumenten gebruikt en zo een zicht van binnenuit op de Sociëteit biedt – en besloten wereld, waar tot nog toe zelden kon worden binnengekeken. Door zo sterk de actoren aan het woord te laten, wordt het gezichtsveld van de lezer ook tot hun kennissenkring beperkt.’ Jan Art in: Trajecta 19-20 (2010-2011) 1-2, p. 236-237
Verder gesignaleerd in: Historisch Nieuwsblad 19 (2010) 3.