Schipbruggen 1600-1952

Schipbruggen waren bruggen, niet ondersteund door pijlers of palen maar door schepen. Deze waren eeuwenlang een onmisbare schakel voor reizigers en kooplieden. Schipbruggen maakten het mogelijk snel de grote rivieren over te steken en namen de plaats in van de traditionele veren. Als voorlopers van de huidige vaste oeververbindingn bleven sommige schipbruggen zelfs tot na de Tweede Wereldoorlog in gebruik.

 

Tussen 1600 en 1989 kende Nederland in totaal elf schipbruggen, vooral over de IJssel, de Neder-Rijn en Lek, de Maas en de Waal. Dit boek laat zien hoe deze bijzondere constructies functioneerden en welke rol zij speelden in het dagelijks leven en in de ontwikkeling van steden en regio's. De auteur beschrijft hoe elke stad, vaak in felle concurrentie met haar buren, een eigen schipbrug bouwde en exploiteerde. Geen brug was hetzelfde, al waren de omstandigheden vaak vergelijkbaar.

 

Ook de technische uitdagingen komen aan bod: storm en kruiend ijs, scheepvaart die werd geblokkeerd en de voortdurende strijd met hoog en laag water. Inventieve oplossingen, zoals het gebruik van de zogenoemde 'kakefeiten', tonen hoe vindingrijk men al rond 1700 was.

 

Een helder en rijk geïllustreerd boek dat inzicht geeft in hoe schipbruggen eeuwenlang het leven en reizen in Nederland bepaalden. Hun geschiedenis vertelt niet alleen over techniek en vervoer, maar ook over stedelijke ambities en de manier waarop gemeenschappen hun verbinding met de overkant organiseerden. 

 

Wilke D. Schram (Zutphen 1950) is historisch onderzoeker en werkte voor het Interkerkelijk Vredesberaad in 's-Gravenhage en aan de universiteiten van Groningen en Utrecht. Hij bestudeerde en publiceerde over civiele verdediging, kernwapenopslagplaatsen en Romeinse aquaducten. Recent publiceerde hij onder andere in de tijdschriften Zutphen, OER en Binnenvaart en in het Jaarboek Achterhoek en Liemers.