Frappez, frappez toujours!

Corry Tendeloo (1897-1956) sloot zich aan bij de strijd voor de rechten van vrouwen in de tijd dat het vrouwenkiesrecht een feit was geworden en het feminisme in brede kring als ouderwets en achterhaald werd gezien. Zij was zeer actief in de vrouwenbeweging en bereikte als Tweede Kamerlid dat de handelingsonbekwaamheid van gehuwde vrouwen en het arbeidsverbod voor huwende en gehuwde ambtenaressen werden afgeschaft. Met Tendeloo als centrale figuur belicht Anneke Linders feminisme en politiek in de periode tussen het aantreden van het eerste vrouwelijke Tweede Kamerlid in 1918 (Suze Groeneweg) en de installatie van de eerste vrouwelijk minister in 1956 (Marga Klompé). Zo wordt zichtbaar gemaakt welke ontwikkeling het feminisme tussen de twee feministische golven doormaakte en recht gedaan aan de grote verdiensten van een bezield feministe.    

'Een zeer boeiend verhaal (...) Anneke Linders heeft een boeiende vrouw op zeer competente wijze binnen haar tijd en milieu geplaatst (...) Een boek van de eerste tot de laatste bladzijde boeit'. Ph.M. Bosscher in: www.historischhuis.nl/recemsiebank. 'Ondanks het gebrek aan bronnen over de persoon Tendeloo is deze biografie een absolute aanrader voor wie is geïnteresseerd in politieke geschiedenis en politieke cultuur. [...] Anneke Linders weet met behulp van interviews en brieven echter ook een mooi en schrijnend beeld te schetsen van Corry Tendeloo, haar afkomst en haar te korte leven. [...] Wat een geluk dat er - ondanks dat veel politici de emancipatie al weer voltooid vinden - nog vrouwen zijn die proefschriften schrijven over vergeten vrouwen.' Jantine Oldersm in: Socialisme & Democratie 61 (2004) 4

'Anneke Linders gebruikt het leven van Corry Tendeloo om het Nederlands feminisme in de jaren tussen 1918 en 1956 te beschrijven. (...) Anneke Linders' boek is interessant omdat het een periode beschrijft die doorgaans weinig belicht wordt, omdat deze tussen de eerste en tweede feministische golf in valt. Zij laat zien dat een bepaalde groep vrouwen wel degelijk actief bleef.' Anton Schuurman in: Spiegel Historiael 39 (2004) 3/4.