Henk Hoetink (1900-1963), een intellectuele biografie

De rechtsgeleerde H.R. Hoetink (1900-1963), van 1929 tot 1934 hoogleraar aan de Rechtshogeschool van Batavia en nadien aan de Gemeente Universiteit van Amsterdam, was iemand met uitgesproken opvattingen. Zo sloot hij zich in Indië niet aan bij zijn 'neo-ethische' collega's, verenigd in De Stuw. Terug in Nederland werd hij lid van het Comité van Waakzaamheid. Tijdens de oorlog verbleef hij drie maanden als gijzelaar in het kamp Amersfoort en dook daarna onder. In 1946 werd hij de eerste voorzitter van het Humanistisch Verbond. Als rector magnificus van de UvA kreeg hij te maken met de kwestie Suys, die hem in conflict bracht met zijn vriend Jan Romein. Hoetinks humanistische levensovertuiging wordt in deze intellectuele biografie nader toegelicht en in een breder filosofisch kader geplaatst. Daarnaast is er veel aandacht voor zijn standpunten inzake methodologie en geschiedtheorie, waarmee hij als jurist en rechtshistoricus een geheel eigen richting insloeg.

Genomineerd (shortlist) voor de Boerhaave Biografie Prijs 2012.    

'Centraal in deze biografie staat de ontwikkeling van het denken over het recht in Nederland in de eerste helft van de twintigste eeuw. [...] Minutieus onderzoek in een groot aantal persoons- en instellingsarchieven heeft de auteur [...] toegelaten ook andere aspecten van Hoetinks levensverhaal te reconstrueren. Veel aandacht gaat uit naar het politieke engagement in de jaren 1930 en de lotgevallen tijdens de oorlog [...]. Blaas aarzelt niet gedetailleerd te werk te gaan waar zijn materiaal dat toelaat. [...] De gebiografeerde verschijnt daarbij als een principieel man, die er niet van hield conflicten te laten aanslepen en meermaals teleurgesteld moest achterblijven wanneer collega's niet dezelfde duidelijkheid toonden.' Jo Tollebeek in: Studium 5 (2012) 2, p. 134-135

‘Terecht noemt Blaas dit werk over de rechtsgeleerde Hoetink een “intellectuele biografie”, want de ontwikkeling van Hoetinks ideeën en zijn intellectuele activiteiten vormen het belangrijkste bestanddeel van het boek, al ontbreekt het “gewone leven” niet. […] In 1929 aanvaardde Hoetink het aanbod om hoogleraar te worden aan de Rechtshogeschool te Batavia. Blaas schetst een interessant en gedetailleerd beeld van de koloniale samenleving waarin de familie Hoetink terechtkwam. […] Ook bestudeerde hij het historisme, dat hij zijn leven lang bleef aanhangen en geschiedfilosofisch bleef uitdiepen. En juist in de beschrijving van het geschiedfilosofisch ontwikkelen, verdiepen en verfijnen van Hoetinks standpunt ten opzichte van het historisme, het relativisme en het begrip objectiviteit excelleert dit boek van Blaas en maakt het de titel Een intellectuele biografie op indrukwekkende wijze waar. […] In de epiloog stipt Blaas een paar zaken aan waarbij Hoetinks beperkingen nogal in het oog vallen. “Hoetinks schriftelijke nalatenschap stond in geen verhouding tot de omvang van zijn kennis en belezenheid”, aldus Blaas. […] Maar de lezer van dit boek zal dat allemaal minder belangrijk vinden, omdat hij/zij een boeiend relaas heeft gekregen van Hoetinks beschouwingen op het gebied van de geschiedfilosofie, de geschiedtheorie, het recht en het humanisme, waardoor zijn/haar inzicht aanzienlijk is verdiept.’ Han C. Vrielink op: www.historischhuis.nl/recensies, 24-03-2011.