Tijdens de Duitse bezetting werd het grootseminarie bij Haaren, tussen Tilburg en 's-Hertogenbosch, als gijzelaarskamp en 'Polizeigefängnis' gebruikt. Er zaten onder anderen verzetsstrijders, agenten van het beruchte Englandspiel en joodse burgers. Onder de gijzelaars waren de latere premier Jan de Quay en industrieel Frits Philips. De gijzelaars hingen represailles boven het hoofd, de gevangenen waren in bange afwachting van hun verhoor, proces, vonnis en wegvoering. Van verschillende gedetineerden zijn de verhalen bekend, maar het 'grote verhaal' wordt nu voor het eerst gepresenteerd. Haaren was een kamp van levensgrote tegenstellingen: terwijl gijzelaars in de zon zaten, stapten joodse gevangenen in vrachtwagens die naar Westerbork reden. Van de drieduizend gevangenen zijn meer dan zeshonderd in een concentratiekamp omgekomen. Dit boek laat zien dat het gebouw als 'plaats van herinnering' - het is grotendeels nog in oorspronkelijke staat - een duidelijke plaats verdient op de historische kaart van Nederland.
'Dit boek geeft een mooi inzicht in deze kleine wereld in oorlogstijd. Omdat kamp Haaren verschillende groepen gevangenen huistvestte, is het mogelijk om verbanden te leggen met de gebeurtenissen in heel Nederland. Bak slaagt op een boeiende manier in die opzet.' Helma Thiers in: InBrabant 9 (2018) 3/4, p. 117-118
'[...] een heus monument voor Haaren en zijn tijdelijke bewoners [...]. Een papieren monument is echter niet voldoende. De auteur is terecht van oordeel dat het nog steeds bestaande gebouwencomplex als "plaats van herinnering" deal moet blijven uitmaken van Nederlands "collectieve geheugen".' Jan Jacobs in: Tijdschrift voor Nederlandse Kerkgeschiedenis 21 (2018) 3, p. 142-143
'In totaal hebben hier 3100 illegale grenspasseerders waaronder Joodse vluchtelingen en verzetsstrijders gevangen gezeten. Een andere groep gevangenen bestond uit zestig agenten die gearresteerd waren als gevolg van het zogeheten Englandspiel. [...] Zo bevat Een oord van bang wachten veel meer vertakkingen naar gebeurtenissen en personen die we vaak al kennen uit eerdere publicaties [...]. [...] Historicus Peter Bak heeft deze elementen vakkundig bij elkaar weten te brengen. Vreemd dat dit nooit eerder is gebeurd. Bak wijt het aan het feit dat de omstandigheden in Haaren relatief mild waren waardoor historici geneigd zijn geweest zich te concentreren op andere kampen.' Enno van der Eerden in: Contactblad (herfst 2018), p. 32-33
'Historicus Peter Bak onderzocht de historie van het grootseminarie tussen 1941 en 1944. Het resultaat, een gedetailleerde, maar toegankelijke gescheidenis over deze drie jaren getiteld "Een oord van bang wachten", verschijnt op 26 mei.' Peter Bootsma in: Trouw De Verdieping, 17 mei 2018, p. 4-5
'Peter Bak schreef met Een oord van bang wachten de eerste monografie over Kamp Haaren. De toegankelijke studie, waarin veel plaats is ingeruimd voor de persoonlijke verhalen van de gevangenen, is gebaseerd op uitgebreid archiefonderzoek en briefwisselingen die door de nabestaanden van de gedetineerden ter beschikking werden gesteld.' Elias van der Plicht via: NBD Biblion, 5 september 2018
'Dit boek gaat over de plek waar de 23 opgesloten zaten. Waar in totaal 3000 gevangenen en gijzelaars gezeten hebben, waarvan er 600 omkwamen in concentratiekampen. Een plek vol tegenstellingen: terwijl gijzelaars in de zon zaten, stapten Joodse gevangenen in vrachtwagens die naar Westerbork reden. Dit boek vertelt het verhaal van een gebouw, niet meer en niet minder.' Sarah Bremer in: Auschwitz Bulletin 62 (2018) 3, p. 19
'Bak doet een oproep met zijn boek om Haaren als gedenkplaats te bewaren. Nederland is niet zo zuinig op dit soort cultureel erfgoed. Zoals Roel Hijink in 2011 reeds beschreef in Voormalige concentratiekampen. De monumentalisering van de Duitse kampen in Nederland, is het sterk afhankelijk van persoonlijke inspanningen en tijdgeest of, en zo ja op welke wijze en in welke mate, een plaats van herinnering een gedenkplaats wordt en blijft. Het ziet er anno 2018 naar uit dat voormalig seminarie Haaren in handen gaat komen van een projectontwikkelaar, waarmee de kans groot is dat een stuk Rooms erfgoed, alsmede een belangrijke herinneringsplaats uit onze bezettingsgeschiedenis, gaat verdwijnen.' Drs. Paul Hendriks via: historischhuis.nl, september 2018
'Veel van de betrokkenen van het eerste uur bij Trouw kwamen als gevangenen terecht in Haaren en zijn onderzoek naar deze geschiedenis deed Bak beseffen dat de geschiedenis van het gijzelaarskamp Haaren nog nooit was geschreven. Dat gemis heeft hij met Een oord van bang wachtenvoor een groot deel goedgemaakt. [...] Ondertussen zijn de kampen Vught en Westerbork en het Oranjehotel in Scheveningen monumenten en erkende gedenkplaatsen. Haaren verdient die status zeker en ook en het is te hopen dat het boek van Bak bijdraagt aan dat besef.' Lauran Toorians via: brabantcultureel.nl, 19 juni 2018
'Bak is een gedegen onderzoeker en een vaardig schrijver en heeft een geoefend oog voor veelzeggende menselijke details. Dat blijkt ook uit z’n nieuwste boek, Een oord van bang wachten. Kamp Haaren 1941-1944. [...] Bak verweeft zijn verhaal met leerzame uitweidingen over het verzet en het Englandspiel, het misleidingsspel dat de Duitse contraspionage speelde met Engelse inlichtingendiensten. Veel geheime agenten die boven Nederland waren gedropt, vielen meteen in Duitse handen en werden opgesloten in Kamp Haaren. Bak laat zien hoe amateuristisch het verzet aanvankelijk te werk ging en hoe bekwaam en doortrapt de Duitsers het verzet bestreden. Een rode draad in het boek zijn de uitersten in Kamp Haaren. Een dag nadat de Joodse Sophia Lievendag, haar tweejarige zoontje Max en negen andere Joden naar Westerbork en vandaar naar Auschwitz waren gedeporteerd, vierden de gijzelaars uitbundig sinterklaas. Hendrik Uittien, verspreider van Trouw, schreef z’n familie dat hij geen zoetigheid meer hoefde, want hij werd te dik. Tien dagen later stond hij voor het vuurpeloton. Terwijl er in de verhoorkamer werd gemarteld, aten de gevangenen hun buiken vol. Ook door die uitersten was Haaren een bijzonder kamp. Het werd tijd dat het verhaal eens werd opgeschreven. Peter Bak heeft dat uitstekend gedaan.' Willem Bouwman in: ND Gulliver, 15 juni 2018, p. 14-15.