Lantsloot vander Haghedochte

Van de Oudfranse Lancelot en prose zijn drie onafhankelijke vertalingen in het Middelnederlands overgeleverd: een prozavertaling bewaard gebleven in de zogenaamde Rotterdamse fragmenten, een vertaling in verzen opgenomen in de Lancelotcompilatie en een tweede, fragmentarisch overgeleverde vertaling in verzen, naar de hoofdpersoon Lantsloot vander Haghedochte genoemd. Deze laatste vertaling staat centraal in deze studie. Frits van Oostrom onderzoekt de manier waarop de Middelnederlandse vertaler is omgegaan met zijn bron. Nadat Van Oostrom heeft vastgesteld dat deze bron te vinden is in de door Micha geïdentificeerde groep '1430', richt hij zich op de vergelijking tussen vertaling en origineel. In de passages waarin gestreefd wordt naar getrouwe vertaling blijkt de Lantsloot-dichter minder letterlijk te vertaler dan de andere twee Middelnederlandse vertalers. Deze passages zijn echter zeldzaam: meestal permitteert de vertaler zich verhaalinhoudelijke afwijkingen ten opzichte van de Lancelot en prose. De manier waarop de Middelnederlandse dichter zijn bron heeft bewerkt, wordt gekenmerkt door drie, door Van Oostrom uitvoerig geanalyseerde en beschreven, tendensen: rationalisering, vervaging en idealisering. Van Oostrom verklaart het unieke karakter van de Lantsloot - het is de enig bekende Europese Arturroman die een bewerking is van de Lancelot en prose - vanuit de werkmethode van de Middelnederlandse dichter, het feit dat de tekst waarschijnlijk bedoeld is geweest om te worden voorgedragen, de literaire traditie en de samenstelling, wensen en verwachtingen van het geïntendeerde publiek.