Wat rond 1914 begon als een kransje van deftige dames die met elkaar thee dronken en daarbij de gebeurtenissen aan de universiteit doornamen (althans volgens de overlevering), ontwikkelde zich tot een volwaardige vereniging met een bestuur, statuten en allerlei culturele activiteiten. Deze Krans van Professorendames leverde een belangrijke bijdrage aan het universitaire leven. Maar in de loop van de tijd nam de afstand tot de academie toe. Als gevolg van schaalvergroting, democratisering, bureaucratisering, professionalisering en emancipatie verdween de vanzelfsprekendheid van het kranslidmaatschap. Veel hoogleraarsvrouwen vinden het niet meer normaal dat zij als ‘partner van’ een ‘functie’ bekleden. Sommigen zien de krans nog wél als een bindmiddel voor de academische gemeenschap. Weer anderen benadrukken de gezelligheid en de onderlinge band. Dorien Daling belicht het ontstaan en de ontwikkeling van de dameskrans van de Rijksuniversiteit Groningen en zoekt naar een verklaring voor de veerkracht van dit ‘beetje vreemde instituut’.