Imago

'Terwijl conventionele studies het keizersportret bestuderen als kunsthistorische artefact, heeft hij [=Van den Hengel] vooral aandacht voor de lichamelijkheid en het seksespecifieke van de beelden. Volgens de auteur belichaamt een keizerbeeld immers niet alleen politieke ideologieën, maar ook ideologieën van gender.' Joeri Facq in: Prora 19 (2014) 3; ‘Van den Hengels greep op de interdisciplinaire theoretische kaders die binnen Genderstudies vaak gebruikt worden, is indrukwekkend. Zijn besprekingen van theorieën van – onder anderen – Braidotti […] blinken uit in helderheid. Dit maakt zijn boek ook tot een goed studieboek. […] Ook wie zich met mannelijkheid en met gender in latere periodes en andere culturen bezighoudt, zal in deze studie inspiratie vinden. […] Deze studie is een lust om te lezen. Het betoog is nergens slordig of retorisch. De tekst is even onderhoudend als beeldend en bovendien geïllustreerd met trefzeker gekozen anekdotes. Dat een promovendus een dergelijk ambitieus, vernieuwend en rijp werk kan schrijven, is verheugend. Imago is een van de beste boeken die het vakgebied van de Genderstudies recentelijk heeft opgeleverd.’ Maaike Meijer in: Tijdschrift voor Genderstudies (2011) 1, p. 52-54; 'In deze dissertatie heeft Van den Hengel zich verdiept in een nieuwe manier van kijken naar het keizersportret, de verbeelding van de seksuele dimensie van de macht. Hij heeft met verve de verschillende ideeën en standpunten uitgediept en tegen elkaar afgewogen. Het ideale lichaamsbeeld bleek van veel grotere betekenis dan een stilistisch, esthetisch artefact of een machtsrepresentatie. Mannelijkheid was een dusdanig wezenlijk onderdeel van de antieke samenleving dat de keizersportretten hierin een belangrijke functie hadden. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit uitgebreide onderzoek waarin een veelheid aan onderwerpen de revue passeert, een belangrijke bijdrage is, niet alleen voor de kunstinterpretatie maar voor het beeld van de Romeinse cultuur als geheel.' Diane Spelbos op: www.historischhuis.nl/recensies. 'Van den Hengel maakt duidelijk dat de antieke kunst, en de imperiale portretkunst in het bijzonder, tot nog toe bestudeerd werd met een "humanistische" blik. Wetenschappers vroegen zich af wie er was uitgebeeld, wanneer het beeld gemaakt was en in welke traditie. [...] Van den Hengel doet het anders. Hij legt uit dat de benadering van de kunstvoorwerpen alsof ze deel zijn van een centraal georganiseerd propaganda-apparaat in feite geen recht doet aan de werkelijkheid waarin de beelden bestonden, omdat hiermee de rol van de toeschouwer wordt verdisconteerd. Zonder toeschouwer op een keizerbeeld te kunnen reconstrueren, ontwerpt Van den Hengel een systeem dat steunt op het werk van de grote twintigste-eeuwse psychoanalytici en op postmodernisten of deconstructivisten. Denk aan Freud, denk aan Althusser.' Siward Tacoma in: Kleio 6 (2009) 50, p. 38-39; 'Van den Hengel presenteert is niet geheel nieuw, en hij gebruikt het werk van anderen op gedegen wijze. Het strak geformuleerde en consequent doorgevoerde theoretische kader is niet makkelijk te lezen, maar de geboden interpretaties bieden veel, en boeiende, food for thought.' Verder gesignaleerd in: Archeologie (2009) 3.