Zorg voor armen, bejaarden en wezen was eeuwenlang een taak van de kerk. Dit boek gaat over de ontwikkeling van de rooms-katholieke sociale zorg in de stad Groningen gedurende 400 jaar. Het volgt de vele vormen van katholieke caritas in de tijd van de schuilkerken, de katholieke emancipatie, de verzuiling tot en met de jongste periode. Er is aandacht voor de ontvangers en voor de verleners van hulp en de plaats van deze rooms-katholieke zorg in de stad. De verhoudingen tot andere kerkgenootschappen en de groeiende rol van de overheid komen nadrukkelijk aan bod. In de laatste decennia brachten ingrijpende veranderingen in de sociaal-maatschappelijke zorg een meer zelfstandige rol voor de parochies en de zorgcentra zoals het Groningse Maartenshof. Bij de Rooms Katholieke Stedelijke Sociaal-Caritatieve Instelling leidde dit tot een opnieuw overdenken van de aloude vraag: wie is de ware arme?

'Een zeer gedetailleerd boek, voor de Groningers een mooi herinneringsdocument. In de eerste helft worden af en toe vergelijkingen gemaakt met andere steden in ons land en ook met de armenzorg van andere denominaties als lutheranen, doopsgezinden en ook de joden in Groningen; in de tweede helft staat de katholieke caritas in Groningen in de context van sociaaleconomische aspecten en het eigen financieel vermogen.' Guus Bary in: Tijdschrift voor Nederlandse Kerkgeschiedenis 21 (2018) 2, p. 87-88; 'Albert Buursma heeft een omvangrijke en degelijke studie over de katholieke caritas in Utrecht geschreven; het boek telt 352 pagina's en bevat ter verheldering van een aantal behandelde onderdelen ook veel grafieken en tabellen naast kaderstukjes over speciale onderwerpen of personen. Heel positief in het boek vind ik de aandacht die Buursma telkens besteedt aan de aard en aantallen van de arme katholieke Groningers. [...]  In het voorafgaande heb ik slechts enkele hoofdlijnen kunnen weergeven, waarbij ik wellicht enkele punten van kritiek ook wat sterk heb aangezet, met name het nauwelijks benutten van de zee aan armenzorgliteratuur in binnen- en buitenland, voor zowel de middeleeuwse armenzorg als voor het disciplineringsaspect. Zo was de armenzorg in vooral Zuid-Nederlandse steden al lang voor de Reductie van Groningen gecentraliseerd en in dienst gesteld van de disciplinering van de lagere klassen. Dat laatste, welzijn als instrument van disciplinering, begon niet zoals Duursma aanneemt rond 1800 maar had al op het einde van de middeleeuwen plaats gevonden, toen de armen niet meer gezien werden als "pauperes Christi" maar als "sociaal gevaar". Die kritiekpunten vallen echter in het niet tegenover mijn waardering voor deze grondige, gedetailleerde, van saillante gegevens voorziene, studie betreffende de katholieke sociale zorg in de stad Groningen.' H.C.M. (Henk) Michielse via: Trajecta online portal, 22 januari 2018.