Als dertienjarige jongen vertrok Johannes Ludovicus Kikkert (1810-1878) vanuit zijn geboorteplaats Den Burg op Texel naar Amsterdam voor een studie aan de gerenommeerde Kweekschool voor de Zeevaart en de Stuurmanskunst. Zijn hart ging uit naar de grote vaart, maar toen zijn oudste broer twee jaar later overleed, moest hij gaan werken op het notariskantoor van zijn vader. Uit zucht naar avontuur gecombineerd met een ontluikend Oranje-gevoel meldde Johannes zich in 1830 aan als vrijwilliger voor de strijd tegen de Belgen. Van zijn belevenissen tijdens de Tiendaagse Veldtocht hield hij een dagboek bij, dat veel minder chauvinistisch is dan gebruikelijk in die tijd. Terug op Texel maakte Kikkert carrière. Hij was notaris, wethouder, vice-consul van België en Sardinië en lid van de Provinciale Staten. Daarnaast beoefende hij de cartografie, trad op als investeerder en was de drijvende kracht achter de bouw van de Texelse vuurtoren. Op 1 november 1864, een grote dag in zijn leven, kon Kikkert plechtig het Eierlandse licht ontsteken. Tragisch genoeg was het juist deze vuurtoren die hem, blijkens zijn curieuze correspondentie met prins Hendrik der Nederlanden, in de problemen bracht. Deze boeiende biografie, geschreven door de bekende historicus J.G. Kikkert, verschaft een opmerkelijk inzicht in het reilen en zeilen van de Texelse - en meer in het algemeen Noord-Hollandse - gemeenschap in de vorige eeuw.