Wezen en weldoen

De historie van de Haarlemse doopsgezinde weeshuizen gaat terug tot 1634. Het oudste weeshuis was daarmee een van de eerste doopsgezinde weeshuizen in Nederland, én een van de eerste Haarlemse weeshuizen. In de daaropvolgende 375 jaar maakten bewoners en regenten een boeiende geschiedenis door, nauw verbonden met het wel en wee van de stad en de verschillende doopsgezinde gemeentes. Wezen en weldoen gaat vooral in op alle facetten van het dagelijks leven van de weeskinderen tot aan de sluiting van het laatste tehuis in 1962. Tevens is er ruime aandacht voor regenten en regentessen: van de zeventiende tot in de twintigste eeuw stonden zij midden in de Haarlemse economische, culturele en politieke samenleving. Tegenwoordig richt de Stichting Weeshuis der Doopsgezinden zich voornamelijk op de ondersteuning van jongerenwerk in Nederland en daarbuiten.    

'Het verwondert niet dat een instituut met zo'n centrale rol al op een rijke historiografie kan bogen, maar, zo leggen de samenstellers uit in hun inleiding, de nadruk lag in deze eerdere studies vooral op de institutionele geschiedenis van het weeshuis. In plaats daarvan ligt de nadruk in deze studie op het leven in het weeshuis door de eeuwen heen en de rol die het speelde in het leven van de wezen en de regenten en regentessen.' Henk Looijesteijn in: Holland Historisch Tijdschrift 43 (2011) 2, p. 127-128

Verder gesignaleerd in: Reformatorisch Dagblad 18-11-09, p. 16.