De Leidse universiteit was gedurende de zeventiende en achttiende eeuw een van de meest vooraanstaande universiteiten van Europa. Vooral aan de wetenschappelijke en onderwijskundige kant van haar geschiedenis zijn inmiddels dan ook vele publicaties gewijd. Dit boek belicht echter een tot op heden ondergewaardeerd aspect van de geschiedenis van 's lands oudste universiteit. Niet de buitenkant van het academische leven staat centraal, maar de organisatie die die buitenkant mogelijk maakte. Ronald Sluijter beschrijft de samenstelling en werking van het bestuur, de oprichting en ontwikkeling van de universitaire instellingen, het beleid ten aanzien van het aannemen van docenten, en de groei en het functioneren van het ondersteunend personeel. Bovendien toont hij op welke manier de universiteit in financieel opzicht functioneerde, waarbij duidelijk wordt dat de instelling meermalen op de rand van de afgrond balanceerde.