Wat bepaalt de relatie tussen de Verenigde Staten, wereldspeler van formaat, en Nederland, één van de kleinere bondgenoten aan de andere kant van de Atlantische Oceaan? In de eerste helft van de jaren zeventig stond de bondgenootschappelijke samenwerking onder druk door een verre oorlog, een kwakkelende economie en het gehavende aanzien van de leider van de westerse wereld. Nederland speelde in deze periode een opmerkelijke rol, doordat het progressieve kabinet-Den Uyl het initiatief nam om de Atlantische samenwerking voor meer schade te behoeden. Kim van der Wijngaart toont aan, dat de Nederlandse regering door het leveren van steun op cruciale momenten haar eigen doelstellingen op andere terreinen kon verwezenlijken. Dit was van groot belang voor de politieke top, die internationaal mee wilde spelen. In Washington gaf men gehoor aan deze wens, mede omdat Nederland volgens de Amerikanen een voorbeeldfunctie vervulde voor andere bondgenoten.
‘Van der Wijngaart heeft het boek geschreven als proefschrift; het is zeer goed onderzocht en gedocumenteerd. Ze gebruikt veel secundair materiaal en is ook de archieven van het State Department, Buitenlandse Zaken en de ambassades ingedoken. Dat levert interessante nieuwe inzichten en anekdotes op. Helaas zorgt al deze informatie er wel voor dat het boek niet echt vlot weg leest. […] Het boek is zeker een aanrader voor wie meer wil weten over de belangrijke gebeurtenissen tijdens deze turbulente periode van internationale betrekkingen en de invloed hiervan op de Nederlands-Amerikaanse relatie.’ Suzanne Leppen in: BZ-Blad (2011) 7, p. 46
‘Van der Wijngaart stelt in dit boek, de handelsuitgave van haar proefschrift, dat Nederland in de turbulente periode 1969-1976 een belangrijke partner was voor de Verenigde Staten. Met recent vrijgekomen archiefmateriaal onderbouwt zij de stelling dat de Nederlandse regering door steun te geven aan de Amerikaanse regering haar eigen doelstellingen kon verwezenlijken.’ In: Geschiedenis Magazine 47 (2012) 3, p. 60
‘Het boek is zeer de moeite waard. Van der Wijngaart heeft een prettige open stijl van schrijven. Het onderzoek is breed uitgevoerd - de lange lijst van bronnen en literatuur getuigt hiervan – maar het is een goed leesbaar verhaal. De rode draad blijft behouden. Sommige hoofdstuktitels zijn goed gekozen en wekken meteen interesse (belangrijk voor een titel!) zoals “In het Amerikaanse schuitje” (p. 154) of “A kind of Dutch Reform school” (p. 207). Het regelmatig gebruik van citaten uit bronnen geeft het boek extra diepte. De lezer krijgt een kijkje in de keuken van de internationale betrekkingen.’ S. Wubbolts-de Boer op: www.historischhuis.nl/recensies, 04-06-2012
‘Haar [=Van der Wijngaart] benadering is […] breder dan strikt diplomatiek-historisch. Juist door het zichtbaar maken van de interactie tussen het maatschappelijk debat, internationale ontwikkelingen en de bilaterale Nederlands-Amerikaanse relatie is deze studie dan ook een verrijking van de geschiedschrijving van het Nederlandse (en ook enigszins Amerikaanse) buitenlandse beleid. De Nederlandse angst om niet serieus genomen te worden door de Amerikanen vormt een terugkerend element in het betoog van Van der Wijngaart,’ Tity de Vries in: BMGN - Low Countries Historical Review 127 (2012) 4, review 66
‘De studie is evenwichtig, toegankelijk en systematisch geschreven, zij het dat de nadruk meer ligt bij het rapporteren over wat er in de gebruikte bronnen staat dan bij het stellen van (verdere) vragen aan het materiaal. Het boek doet in die zin denken aan het, overigens nuttige, advies dat Amerikaanse promotoren soms aan hun promovendi geven: “there are no perfect dissertations, only finished dissertations”.’ Ruud van Dijk in: Tijdschrift voor Geschiedenis 125 (2012) 2, p. 296-298
Verder gesignaleerd in: Nederlands Dagblad 16-09-2013.