Vrouwen van kaliber

Zowel in de vrouwenbeweging als in politiekringen zelf werd begin deze eeuw aangedrongen op aanstelling van vrouwen bij de politie. Zo zocht de Rotterdamse politiechef Roest van Limburg voor zijn strijd tegen de prostitutie een politieassistente, een beschaafde vrouw met 'ruime doch frisse levensopvatting' die 'iets aan sociale arbeid' had gedaan. Dina Sanson voldeed aan de criteria en nam in 1911 als eerste politievrouw achter haar werktafel plaats. Haar afkomst, opleiding en werkzaamheden stonden model voor die van veel politievrouwen van de eerste helft van deze eeuw. Vrouwen werden alleen geschikt geacht voor niet-repressieve taken en in een 'vrouwelijk rol' aangesteld en geaccepteerd. Zij deden jeugd- en zedenzaken en hielden, vanaf 1953, in uniform toezicht op de verkeersveiligheid. Zelfs als zij in risicovolle omstandigheden werkten, mochten politievrouwen tot in de jaren zeventig geen wapens dragen. Pas langzaam drong het besef door, dat onderdelen van het politiewerk op oneigenlijke gronden voor vrouwen gesloten bleven en dat het voor politievrouwen moeilijk was carrière te maken. Onder invloed van de tweede feministische golf werd de toegankelijkheid tot de arbeidsmarkt groter: vrouwen werden - in zeer kleine aantallen - toegelaten tot bijzondere dienstonderdelen en mochten de dagopleiding van de Nederlandse Politie Academie volgen. In de jaren tachtig en negentig kwam er binnen de politie aandacht voor andere aspecten van ongelijkheid tussen mannen en vrouwen: de moeizame integratie van vrouwen binnen het korps en de combinatie carrière, relatie en gezin. Nog steeds zijn vrouwen binnen de politie veruit in de minderheid. Vrouwen van kaliber beschrijft boeiend en toegankelijk de gestage opmars van vrouwen binnen het Nederlandse politieapparaat en de ontwikkeling in het denken over de rol die vrouwen in deze organisatie kunnen en moeten spelen.