De meerstemmige Nederlandse liederen waren in de vijftiende en zestiende eeuw een klein maar vast onderdeel van het internationale repertoire. Ze werden geschreven door componisten als Alexander Agricola, Henricus Isaac, Jacob Obrecht, Jacob Clemens non Papa, Noé Faignient en vele anderen uit de zogenaamde 'Frans-Nederlandse school'. Op basis van nauwgezet onderzoek van de bronnen en een grote diversiteit aan historische gegevens betreffende muziek en lyriek schildert Bonda een kleurrijk en verrassend beeld van deze liederen. Het eerste deel van zijn studie beschrijft de tocht van de liederen naar Italië, Duitsland en andere landen, de contacten van componisten met dichters en broodheren en de opkomst en ondergang van het Nederlands als taal in de wereldlijke muziek van de tweetalige Nederlanden. Het tweede deel behandelt de context van de literaire genres waarbinnen de soms raadselachtige teksten geïnterpreteerd moeten worden en de manier waarop componisten eenstemmige melodieën stileerden tot nieuwe melodieën, die vervolgens weer in eenstemmige bundels werden overgenomen. Het derde deel gaat over de wijze waarop de klemtonen van het Nederlands in de muziek behandeld werden en de ideeën van Nederlandse verstheoretici en Italiaanse muziektheoretici over het verband tussen het ritme in muziek en dichtkunst. Het boek bevat een repertorium van alle meerstemmige Nederlandse liederen alsmede van de verwante eenstemmige liederen, en een bloemlezing uit zettingen van de tien bekendste liederen uit het internationale repertoire.

'[...]het boek bevat een schat aan informatie. Ook het repertorium aan het einde van het boek is buitengewoon nuttig. [...] Over typografie en vormgeving ten slotte niets dan lof.' Louis Peter Grijp, in: Tijdschrift Voor Oude Muziek 3 (1997). 'Bonda [heeft] met deze indrukwekkende studie het onderzoek naar meerstemmige Nederlandse liederen een geweldige impuls gegeven.' Eric Jas in: BMGN 114/3 (1999)