Volgens de gangbare opvattingen houden de waterschappen zich vanouds bezig met het keren van het buitenwater en het lozen van het binnenwater. Een vrijwel vergeten aspect is de binnenlandse afweer tegen het water van de naburen met land en een waterpeil dat hoger lag. In een periode dat men nog geheel op natuurlijke afwatering was aangewezen en de bestuurlijke mogelijkheden beperkt waren, was dat voor de belanghebbenden een lastige opgave. Men maakte landscheidingen, die beter waterscheidingen genoemd kunnen worden. In deze publicatie worden een aantal van dergelijke landscheidingen besproken. Van der Gouw bespreekt de bestuurlijke geschiedenis die aan het ontstaan voorafging, en de manier waarop de landscheidingen werden onderhouden en een bron van conflicten konden zijn. Ook de restanten die er in het landschap nog van te zien zijn, komen aan bod. Lokale landscheidingen werden soms gecombineerd tot regionale landscheidingen, waarvan de landscheiding tussen Rijnland, Delfland en Schieland het fraaiste voorbeeld is.

'Van der Gouw als gids voor historisch geïnteresseerde toeristen in een landschap van zijdewinden, watergangen, sloten, kaden en sluisjes, het verleden lokaliserend in het heden met een pompstation als oriëntatiepunt met een korte uitweiding over een negentiende-eeuwse jeneverstokerij die toevallig aan een landscheiding stond met een zedenpreekje voor de verveners, die aan het flodderen of kloten (vakterm) waren, dat is voor iedereen die hem kent toch Van der Gouw op zijn best!' C. Dekker in: BMGN.